Sakızlı Ekmek

İzmirin her köşesini gezdiğimi, her türlü nimetininin kaynağını gözümle gördüğümü iddia etmemeye geçen yaz bir tuhaf ağacın önünde netlik yapmaya çalışırken karar verdim. Bu ağaç bir sakız ağacıydı.

Küsüratı bende saklı- 30 küsür yıllık hayatımın, ufukları Sakız Adası ile kesintiye uğramış, sakızlı dondurmalarla taçlanmış her yazında ve dahi (evin) köşesine bucağına sakız reçeli saklanmış kışlarında bile kendime sormamışım “yahu nedir, nerdedir bu nimetin kökeni?” Hayret!

Artık demode olduğunu saklamayan emektar makinemin makro ayarları ile boğuşmaktayım. Dışarıdan bakıldığında pek de havalı gözükmeyen eğriden – eğretiden bir ağaç sanki sonraları onu bu şekilde tanımlayacağımı bilmiş gibi zamanın bir noktasında göz yaşı dökmüş. Sonra zaman donmuş- gözyaşı da öyle…
Makinam el verdiğince ardı arkasına kareler çekiyorum. “Olmadı,” diyorum, “net değil.” Bir daha, bir daha. Altı üstü bir reçine damlası ama çok güzel çok, çek bir daha….

Bir ara çerçeveye 3 yaşı henüz dolmamış kızım giriyor.
“Dakız istiyorum,” diyor “dakız…”
Sakızın ağaçta yetiştiğini düşünüyor olması hoşuma gidiyor. Karışmıyorum.
Keşke herşey ağaçta yetişse diye düşlüyorum, mesela çikolata, mesela pasta, mesela tiramisu ve mesela pizza….

Yetişmiyor elbette ama olsun, yetiştiği kadarı da yeter. Sakız, ya da mastik öyle hoş bir şey ki hepsine bedel…

…

Sonra yaz bitiyor.
Yaz boyu çekilmiş onlarca fotoğraf arasında bir kare, bir ağacın üzerinde bir damla sakız parçası zamanının gelmesini beklemekte.

Yeni yıl, beraberinde Rum köklerinin esintisini eteğinde taşıyan uzak bir akrabayı da getirerek geliyor….

Konuk olduğum eve yeniyıl ekmeği getirmiş, bize de bir parça düşüyor. Ekmeğin üzerinde 2008 yazmakta.

Burnumu ekmeğe dayamışım, “ayol yesene” diyorlar, “yok diyorum, yok…Böyle daha güzel- şimdilik tadını böyle çıkarıyorum ben onun…”

Neden sonra hakkıma düşen bir dilimi yiyorum, mest oluyorum.

Yumurta var bu ekmekte, belki tereyağ, ve mahlep ama mutlaka ve mutlaka sakız.
Hani şu bizim sakız.
Bir zamanlar Çeşme’nin taşı toprağının kaplı olduğu ileri sürülen sakız, sonraları kıymetini bilmediğimiz kesi kesiverdiğimiz sakız, şimdilerde devlet koruması altında olan sakız… Hani Yunan dostlarımızın bizden daha iyi sahip çıktığı sakız, hani Çeşme’nin burnunun ucunda olup da bizim olmayan adaya adını veren sakız.
Vesaire vesaire vesaire…..

Madem onlar bizden daha iyi sahip çıkmış o halde onlardan bir tarif verelim… Elbette Yılbaşı gibi, paskalya gibi özel günlerinde pişirdikleri Tsoureki aradığım tada en yakın sonucu verecek. Belki de yediğim ama adını sormayı akıl etmediğim güzel ekmek zaten bir tsoureki (tureki)

Adı her ne olursa olsun bu ekmek mutlaka ama mutlaka denenmeli.

Malzemeler:

2 yumurta (oda sıcaklığında)
1/3 kap süt (oda sıcaklığında)
3 kaşık zeytinyağı
1/3 kap şeker
1 çay kaşığı mahlep (dolu dolu)
5-6 parça damla sakızı (ezilmiş)
1 çimdik tuz (çay kaşığının 1/5 kadar)
3 kap un
2 çay kaşığı instant maya

Temel ekmek ayarı
(hamur makinede biraz zor dönüyor. gerekirse bir iki kasık daha süt ekleyin)


NOt: Ekmeğinizi daha kekvari istiyorsanız şeker oranını artırabilirsiniz. Ancak hamur yogurma aşamasında kaşık kaşık süt ekleyerek hamurun kıvamlı bir topa dönüşmesinde yardımcı olmanız gerekecektir.