Bir Sincap Olmaya Çağrı....

Son günlerde kendimi bir ikinci çocuk olasılığını düşünür buluyorum zaman zaman. Bu öyle bir düşünce ki onu peşine takılmış onlarca vagonu çeken kuvvetli bir lokomotife benzetmemek mümkün değil.

Lokomotif harekete geçiyor gidiyor. Bana esas eziyet eden gerisindeki düşünce vagonları…

Diyeceksiniz ki bu bir ekmek sayfası, tüm gürültüleri ile bu sayfanın ortasından vagonlar lokomotifler hangi akla hizmet geçerler?

Geçiyorlar çünkü “metafor” sınır tanımaz.

Ekmek hayatı, geçinebilmeyi, doyabilmeyi, doyurabilmeyi, doya doya yaşayabilmeyi ifade eder bana göre….

İşte bu yüzden “2. çocuk olasılığı adlı lokomotif” kıpırdanıp öne atıldığında arkasından gelen ilk vagonun üzerinde büyük harflerle “EKMEK” yazıyor…
Ancak ismi “küçük” olsa da içine atılmış “yük düşüncecikleri” hem büyük hem de fazlaca….Hızla değil, yavaş yavaş önümden geçip gitmekteyken bu yük vagonu, üzerinden taşmış paketlere gözüm takılıyor:

Doğum masrafları, mama, doktor, ilaçlar-vitaminler, çocuk bezi, kıyafetler, kreş masrafları, okul masrafları, “ah çok isterim ama olur mu acaba” damgalı müzikti, dansdı, yabancı dildi özel kurslar….

Sonra gelen vagonlar daha “manevi”, eğer ilk vagon “maddi” diye özetlenecekse….

Söyle yazıyor üzerlerinde:

“Sabrın yeter mi?” vagonu
“Tam da özgürleşmek üzereydin, ne yapıyorsun sen?” vagonu
“Bir tane daha doğurursan artık iş hayatına dönemezsin ona göre” vagonu
“Yapmazsan evlat yalnız kalacak haaaa” vagonu
Vs vs vs….

Aslında tüm bu düşünce vagonlarını zaman zaman akıl gözümün önünden geçirmeye alışkınım ben. VE hatta sıralarını bile biliyorum….Arada yerlerini değiştire değiştire, mesela “kızım yaşın ilerliyor bir ikincisinin ne kadar sağlıklı olduğuna emin olmak için seni amniyosentez türü ekstra sıkıntılar bekliyor” vagonunu “EKMEK” vagonundan da öne alarak tekrar tekrar izliyorum…

Ancak bir tanesi var ki ona “hayalet vagon” diyorum….Genelde katarın sonuna nadiren takılıyor ve takıldı mı da hayal meyal görünüyor…..

Fakat son günlerde bir şey oldu… Bu “hayalet” daha bir belirginleşmeye ve ön sıralara doğru geçmek için arkadaşlarını itelemeye kakalamaya başladı… .Bunun mesulu bilim adamları…
Eğer ki hastalığının farkında olmayan bir insana check-up sonucunda vücudundaki habis uru bildirdiği için doktor suçluysa…..

Son günlerde bilim adamları canımı çok sıkıyor, hiç sormayın….
Birkaç gün eveldi, yine bir araya geldiler, dünyanın geleceğini tartıştılar, haber bültenlerine 15 yıl sonra dünya ne hale gelecekmiş öğrenmek istiyorsanız az sonra türü cümlelerle malzeme oldular…

İşim gücüm vardı, sonranın “az”ını bile bekleyemedim. Ertesi gün aynen bir dizinin son sahnesini kaçırmışım da onu soruyormuşum “normalliği” ile eşime “15 yıl sonra dünyaya ne olacakmış sen dinleyebildin mi, ya da okudun mu?” diye sorar buldum kendimi….

Dinlememiş, okumamış, arkadaşlara da sormanın alemi yok çünkü her gün haberlerde ve dizilerde göre göre adam öldürmenin bile sıradanlaştığı bir dünyada yaşıyoruz, topluca dünyayı öldürüyor olmamızın ya da rahmetli Hoca NAsreddin’in dediği gibi bindiğimiz dalı kesmemizin pek bir önemi olmasa gerek.

Her şey ne kadar da normal….

Bu kadar normallik bende alerji yapıyor aslında, işin kötüsü bu alerjinin ilacı yok. Boş yere kaşın. Özellikle de başını kaşı, düşünme modunda….

Ah arkadaşlar ekmek sayfasında ekmek tarifi beklerken siz, ben neler anlatmaktayım. Ancak fotoğraf makine-şarj-pil üçlümde minik bir sorun var. Şu günlerde yaptığım tüm ekmekler kendime…Fotoğrafsız ekmeği neyleyesiniz diye….

İşte git gide hatları belirginleşip bir hayalet olmaktan çıkan bu “dünyaya neler oluyor? Bu dünyaya bir ikinci çocuk getirmek mantıklı mı?” vagonu biraz olsun işe yarasın istiyorum….

Bu yazı esasen “anlat anne” köşeme uygun olsa da sanki “ekmek” köşemin daha çok okuyan gözü var… İşte ben de o yüzden dünya için ratingi iyi olan sayfayı seçmeliydim….

Ve başından beri esas diyeceğim: Ah arkadaşlar küresel ısınmaya sanayi devleri dururken bireysel olarak engel olamıyor gözüksek de en azından erozyona bir dur diyelim.

Çünkü Türkiye her yıl erozyon ile 500 milyon ton verimli toprağını kaybetmekte… Giden toprak giden bereket demek… Evlatlar sonra bize ne diyecek….

Bunun için elinizi cebinize sokmanıza bile gerek yok. Gözünü sevdiğim TEMA’sı çok güzel bir kampanya başlatmış, tıklayıp da bakmayana aşk olsun….

Bir diyeceğim daha var.. Sincapları sever misiniz? Seversiniz değil mi?

Bir yerlerde okumuştum, ormanların bu kızıl oyuncakları meşe palamutlarını kışın yeme umuduyla ormanda biryerlere gömer, sonra da bir kısmını kaybederlermiş. Şimdilerin insan elinden kurtulmuş bir çok meşesini işte bu mini mini dostlara borçluymuşuz meğer…

Ormanlar için birer sincap ta biz olalım, “hayalet vagonu” katardan çıkaralım derim ben.. Dinleyene teşekkürlerimle…


Resim not: oilpastelsociety.com vasıtasıyla David Berridge'in Mighty Oaks/ Heybetli Meşeler resmi...