Tüyap'ta bir bücür...

Bitmek bilmeyen yol esnasında, bitmek bilmeyen kilometrelerden herhangi birini devirirken biz “Tüyap kitap fuarının bana göre Beylikdüzü’ne yapılmasında Türk insanının kitap sevgisini sınama niyeti var,” diyordum eşime…

Aklımda İzmir’deki Tüyapcıların ne şanslı olduğu vardı.
“İzmir zaten bir çeşit butik şehir, her şey iç içe ve kucak kucağa. Orada Tüyap’a gitmemek için gerçekten iyi bir nedenin olmalı, bakalım burada ne kadar katılımcı göreceğiz,” türü düşünceler de uçuşmaktaydı kafamda.

Sonunda vardık.
Otoparkta sahiplerini bekleşen dizi dizi arabalar şaşırttı beni önce. Sonra da içerdeki yerinde durmayan kalabalıklar… Çoğul konuşuyorum, çünkü çoğuldular. Oradan oraya akıp ceplerindeki parayı gece yatağa başlarını gönül huzuruyla koyacak şekilde harcamak için, çırpınan genci – yaşlısı – çeşit çeşit insanlar….

Söyleşi salonu ititraf etmeli ki pek o kadar kalabalık değildi. Ancak elim ayağıma dilim dudağıma dolanır mı stresinin ne kadar da boş olduğunu çarçabuk kavramamı sağlayacak kadar samimi bir dinleyici kitlesi geldi sandalyelere yerleşti.

Moderator olmanın stresiyle mi yoksa sana 15 dakka değil, tümünüze verilen toplam süre (1 saat) yetmez diyen arkadaşların etkisiyle mi bilmiyorum deli dolu bir süratle konuştum. İzleyicilerin yüzünde gördüğüm sevimli ve sevgi dolu ifade ile coştukça coştum.
Ancak unuttuğum bir şey vardı.
Tüm yüzlerdeki gülücükler sevgili Emine Beder’in “ağlamasın, onu da yanımıza alalım,” önerisi ile önce yan sandalyemde, sonra kucağımda maymunluklar yapan kızımaydı….

Bir ara baktım Nehir kaptırmış kendini “kardelen Ayşe, kardelen Ayşe,” diyor, geldim kendime…Çaktırmadan olması imkansız bir şekilde kulağına eğildim, “anneciğim susmazsan bizi dışarı atacaklar,” dedim…
Velhasıl konustuk yine de güzelce…
Önce ben,
Sonra Ayvalık Mutfağı’nın yazarı Erkan Acurol, sonra Mengen Mutfağının yazarı Mesut Erdoğan, sonra da Türk mutfağına sayısız eserle katkıda bulunan sevgili Emine Beder.

Ben bu iki beyden ziyade Emine hanım ile ilgili bir not düşmek istiyorum. Sıcaklığına, samimiyetine ve güzel yeşil gözlerine hayran kaldım ben Emine Beder’in…Yanında kendimi çok rahat hissettim, çok sevdim ben onu… Ne şanslıyım ki bende artık onun bir imzalı kitabı var :) Ve yine ne şanslıyım ki naçizane benim de onda :)

Bu arada Mengen mutfağını literatüre sunan Mesut Erdoğan bey ile Ayvalık mutfağını hak ettiği yere koyan Erkan Acurol’un da imzalı kitaplarına sahibim.
Konuşmada herkesin hem fikir olduğu şeyi sizinle paylaşmak istiyorum:
"Türk mutfağını belgeleyin.
Kayıp binlerce tarif var, eldekileri unutmayalım. İyi ki yemek yazarları arttı, yollarına devam etsinler…"
Ne dersiniz?