Seni Seviyorum

Sıradan bir gün.
Sırtını İzmir’e vermişsin, denize bakıyorsun.
Solda doğanın İzmir’e ettiği tatlı bir şaka, Çatalkaya; hiç yaşlanmayan, hep genç kalan bir güzelin bereket dolu göğüsleri gibi, sayılamayacak kadar çok bin yıldır ayakta.

Sağda İzmir’in asi sevgilisi Karşıyaka…
Ortası deniz
Güneşin eğilip de değerken, memleket hasretinin kalbimde çıkardığı ses gibi cızladığı deniz….
Güneşin en güzel kavuştuğu deniz, Ege denizi….

Ve sen
Sırtını İzmir’e vermişsin, denize bakıyorsun.
Aklın karışıyor,
Emin olamıyorsun.
İzmir gördüğün mü?
Bulunduğun mu?
Olduğun mu?

Sonra sıradaşı bir gün geliyor.
Çanakkale gezisinde çok ağlamıştım ben, onu hatırlıyorum.
O kadar çok kurşun atılmış ki binlercesi havada çakışıp kaynaşmış. Müzede sergileniyorlar. Bakıyorum bakıyorum ağlıyorum.
Ölen 18liklere ağlıyorum.
Yüzünü görmediğim çocuk askerlere ağlıyorum…
Zaten duyarsız değildim, ondan sonra bayrağa karşı hiç ama hiç duyarsız olamıyorum.

Sonra bir başka gün geliyor.
Bakıyorum İzmir gül gibi kıpkırmızı….
Alsancak olmuş bir AL SANCAK…

Cumhuriyet diyorlar,
Bayrak sallıyorlar…
Çok güzel gözüküyorlar.
Takalar geçiyor “allı” - “allı”

Ben hiç bu kadar çok bayrağı bir arada görmemiştim.
Zübeyde Hanım’ın yüzünü görüyorum bir teknede, koca bir poster olarak.
Gülümsüyor ferah ferah…

Çünkü İzmir’e bakıyor.
İzmir onun o mücevher gibi oğlunun tam istediği gibi.
İzmir aydınlık
Apaydınlık
İzmir nezih
İzmir temiz
İzmir akıllı
İzmir pırlanta gibi…

Bu kez sırtını denize veriyorsun,
İzmir’e bakıyorsun.
“İşte İzmir bu,”
diyorsun